رابطۀ ساختاری تعامل معلم-دانش‌آموز، درگیری تحصیلی و سازگاری دانش‌آموزان با مدرسه

مطالعۀ حاضر با هدف شناخت رابطۀ ساختاری تعامل معلم-دانش‌آموز و سازگاری دانش‌آموزان با مدرسه با واسطه‌گری درگیری تحصیلی انجام شد. این مطالعه از نوع همبستگی است که در آن روابط بین متغیرهای پژوهش با استفاده از روش مدل‌یابی معادلات ساختاری بررسی شده است. شرکت‌کنندگان پژوهش 603 نفر (329 دختر و 274 پسر) از دانش‌آموزان پایۀ اول دورۀ دوم متوسطۀ شهرستان بوشهر بودند که بر اساس روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند و پرسشنامه‌های تعامل معلم-دانش‌آموز (وبلز، کریتون، لوی و هوی‌مایرز)، درگیری تحصیلی (ریو و تسنگ) و سازگاری دانش‌آموزان (سینها و سینگ) را که چیدمان آن‌ها به صورت تصادفی بود، در محل کلاس‌های عادی خود تکمیل کردند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزارهای آماری SPSS و AMOS (ویرایش 24) تحلیل شدند. روایی و پایایی ابزارهای پژوهش با استفاده از روش تحلیل عاملی تأییدی و ضریب آلفای کرونباخ بررسی و احراز شد. یافته‌ها نشان دادند که مدل با داده‌های پژوهش برازش مناسبی دارد و تعامل معلم-دانش‌آموز بر درگیری تحصیلی و سازگاری دانش‌آموزان با مدرسه اثر مستقیم دارد. اثر غیرمستقیم تعامل معلم-دانش‌آموز بر سازگاری با مدرسه با واسطه‌گری درگیری تحصیلی نیز معنی‌دار بود. بدین ترتیب باید گفت که تعامل معلم-دانش‌آموز می‌تواند هم به طور مستقیم و هم به طور غیرمستقیم و از طریق درگیری تحصیلی بر سازگاری دانش‌آموزان  با مدرسه مؤثر باشد. بر اساس نتایج به‌دست آمده از این پژوهش می‌توان گفت برای افزایش احتمال سازگاری دانش‌آموزان با مدرسه، باید به روابط مثبت آن‌ها با معلمان و نیز ارتقای درگیری تحصیلی آن‌ها توجه شود.